Poranek  na wsi

Piec dalej zimny. Podciągasz więc kołdrę na siebie rozglądając się wokół, w poszukiwaniu ubrania, zrzuconego gdzieś w pośpiechu wczoraj wieczorem, a może juz nocą, Kiedy tonie zawsze szczęśliwie, omijając kałuże oświetlone tylko blaskiem księżyca, dotarłeś wreszcie do domu, potykając się czasami o wystające korzenie i zmęczony tą jazdą, tymi ciemnościami i rozogniony słowami dramatu starałeś się pozbierać myśli pogubione gdzieś w tym chaosie dnia. Ale one nie bardzo dawały się zbierać i tylko wracały we wspomnieniach już to tej, już to tamtej chwili.

Pies zaczyna  szczekać coraz bardziej natarczywie i zdajesz sobie sprawę, że nie zaśniesz więcej.

Dostrzegasz złożone na krześle, daleko od łóżka, ubranie i zastanawiasz się czy bardzo zmarzniesz gdy odrzuciwszy kołdrę w samych tylko slipach będziesz musiał przemierzać ten staroświecko i niemodnie umeblowany pokój. Za oknem smutny ryk bydła po raz kolejny przypomina ci gdzie jesteś. Zrywasz się więc prędko, chcąc jakby tym pośpiechem pokonać chłód.  I w tym momencie ktoś stuka do drzwi, i za chwilę bezceremonialnie je otwiera. Po czym wchodzi piękna kobieta o mleczno jasnej twarzy i uśmiechając się już to przepraszająco, już to zalotnie mówi:

  -  Myślałam, że pan śpi jeszcze i przyniosłam kawę, niektórzy lubią się od razu napić.

Teraz dostrzegasz , ze w dłoni trzyma tacę, na której stoi filiżanka, cukiernica i  dzbanek.

Krępując się trochę tą swą półnagością siadasz z powrotem na łóżku i zasłaniasz się kołdrą. Kobieta stawia tacę na stole. Odwraca się w twoją stronę i jakby bawiąc się sytuacją spokojnie pyta:

-   Zimno panu?  To może ja kąpiel przygotuje.

-   Jak to kąpiel ? –pytasz zdziwiony - myślę, że poradzę sam sobie z tym...

-   Bo u pana w łazience nie ma cieplej wody.

Wolno podchodzi dwa kroki i patrząc dalej bez skrępowania, spokojnym wzrokiem żony z dwudziestoletnim stażem  mówi:

-    A na śniadanie mogę zrobić jajecznicę

Rogiem kołdry okrywając biodra czujesz coraz większy chłód i kątem oka dostrzegając na ramionach „gęsią skórkę” masz wrażenie, że wszystko kurczy ci się i zapada gdzieś w sobie. Jej radosne, a może kpiące oczy prześwietlają cię jakby na wylot.

-  Chciałbym się ubrać – mówisz, starając się tonem głosu okazać uprzejmość.

-  Podam panu ubranie.

Podchodzi do krzesła i ściąga powoli twoja koszulę, spodnie. Nachyla się zbierając z podłogi skarpety. Spódnica napina się na udach, ukazując kształtne długie nogi.

 Wolno podchodzi do ciebie i kładzie twoje ubranie spokojnym, pewnym ruchem na łózku. Dopiero teraz zaczynasz dostrzegać, że jej blond włosy są naturalne i próbując odgadnąć jej wiek szukasz zmarszczek, przy oczach, na szyi. A ona stojąc już teraz bardzo blisko ciebie wolno odwraca się w twoja stronę.

-  To nie powiedział mi pan, czy jajecznica  może być i czy kąpiel zrobić.

-  Tak, tak  - odpowiadasz śpiesznie, aby tylko poszła już sobie Bo czujesz dyskomfort siedząc ciągle na tym skrawku łóżka, podczas gdy ona stoi obok, a jej oczy powoli lustrują całe twoje ciało i nawet ten kawałek kołdry wydaje się, iż niczego nie osłania

-   To dobrze – mówi i znów się uśmiechając powoli odwraca się i kieruje w stronę drzwi.

Oddychasz z ulgą i wodząc za nią wzrokiem widzisz jak zatrzymuje się nagle i spogląda na ciebie, twoje nagie ramiona, odsłonięte nogi. Już nawet nie ukrywa, że nie patrzy w oczy lecz po całej postaci dokładnym i badawczym wzrokiem.

-  Proszę przyjść jak pan się ubierze, ja wszystko pokaże.

Kiwasz glową nie mogąc nic wykrztusić  z siebie i  zauważasz kątem oka, że otwiera drzwi i wychodzi.

Rzucasz się na kołdrę,  opatulasz nią jak szalony chcąc przez chwile chociaż rozgrzać się

Chciałbyś najpierw wykąpać się, ogolić, zmienić bieliznę i dopiero później zjeść śniadanie. Ale nie bardzo wiesz co z tą kąpielą. Burzy ci to cały plan, ten brak ciepłej wody. Powoli sięgasz po znoszone skarpety i zakładasz je na stopy. Już cieplej. Teraz szybko koszulę i spodnie, bojąc się, że za moment rozlegnie się pukanie i znowu wkroczy ona, krytycznym wzrokiem obserwując jak będziesz wciągał spodnie. Ale udało się. Podchodzisz do okna i  próbujesz zobaczyć cokolwiek mimo tej mgły otulającej całą okolicę. Gdzieś tam na drodze dziecko jakieś kreśli patykiem coś w mokrej  przydrożnej glinie, a obok drepcze mały kundelek zawzięcie machając ogonkiem. I cisza. I jakiś dziwny spokój, i jakieś oddalenie od świata czujesz, jakby tu nie dotarł jeszcze dwudziestypierwszy wiek ze swymi problemami, konfliktami i całą ta walka ludzi o odmiennych poglądach na szczęście, na życie, tych wszystkich ludzi, którzy walczą by zrealizować własny scenariusz naszego / twojego szczęścia.

Wszyscy układają nam te scenariusze. Tam za ścianą ta kobieta o cerze mlecznej i jasno błękitnych oczach, która przygotowuje ci jakąś kąpiel też weszła tu z kawa sama decydując, czy potrzebujesz tego, czy nie

... a wlaśnie, możesz się przecież napić.

Wlewasz więc do filiżanki gorący płyn i od razu czując zapach świeżej kawy przenosisz się we współczesność: To kop rzeczywistości. Smakuje zresztą wybornie. Przyjemne ciepło rozchodzi się po ciele. Coś jakby przełamuje się, pęka. Mgły  za oknem mimo iż nie zmieniają natężenia stają się jakby mniej mgliste, a braki konturów w pejzażu przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. Powoli wracają myśli dotyczące dzisiejszych planów, zamierzeń. Za chwile wyjdziesz z pokoju, a później wyjedziesz stąd zapomniawszy o tej kobiecie, kąpieli i jajecznicy na śniadanie.

 

Powrót                      dalej